Daniel Abdolalian's Home: More Message from Friends on Daniel's Tragic Death .....

Hadi Ebrahimi

در سوگ مرگ فرزند مرتضی عبدالعلیان
پس از سال ها انتظار منتظر دوست دوران دانشجویی‌ام مرتضی بودم که میخواست با همسرش از تورنتو به دیدار من بیاید. انگار نابهنگامی‌ها و مرگ زودتر از ما بیدار می‌شود و هر روز خبری ناگوار این وظیفه را برای خود قائل است تا از خواب بیدارمان کند. فرزند رشید دوست عزیزم مرتضی عبدالعلیان در میانه ۲۰ سالگی‌اش در یک تصادف جان جوانش را از دست داده‌است. ما که قرار بود لحظاتی را در کنار هم به شادی و تجدید خاطرات بگذرانیم، مرگ فرزند، اندوه برایمان به ارمغان آورد! چه بگویم و چه می‌توان گفت و نوشت در این لحظات و ثانیه‌های لعنتی که مثل خوره به جان آدم می‌افتند!

Joyce Wayne via BlackBerry Smartphones App

I recall meeting your beautiful son outside a coffee shop on Lakeshore last summer and his engaging smile is etched in my memory.

Joyce Wayneposted to‎Morteza Abdolalian

May 15, 2011 via BlackBerry Smartphones App

Dear Mori, All my thoughts are with you on this sad day. I have been thinking about you and your wife all week, hoping and praying that will find the strength to get through the next weeks and months.

Saman Zamanzadehposted to‎Morteza Abdolalian

May 19, 2011

شنیدن خبر واقعا ناراحت کننده بود. تسلیت ما رو هم پذیرا باشید

Mohammad Bagher Samimiposted to‎Morteza Abdolalian

May 8, 2011

مرتضی ی عزیز خبر را که از دهانت شنیدم با آن حزنی که در گفتارت بود و با بغض گفتی "دانیال من کشته شد !آخه او فقط بیست سالش بود........." در هم شکستم خانه ما از این خبر در اندوه فرو رفت و قلبمان شکست و نتوانستیم از سرازیر شدن اشکهایمان جلوگیری کنیم . ما خود را در اندوهت سهیم میدانیم و غم تو غم ماست . تنها میتوانیم بگوییم صبور باش صبور باش صبور باش

دانیل

May 8, 2011 at 10:37pm

پیام هما خیراله پور در صفحه فیس بوکش و پیامهای دوستانش به دیوار فیس بوکش:

چه باید کرد؟ چه باید گفت؟ چه باید دید؟... زندگی‌ را، آغاز را، یا پایان...

امروز پایان را دیدم...پایان را از چشمِ پدری دیدم...

پدری گریان که اشک می‌ریخت و نه اشکِ چشم...

عصارهِ جانش بود که زندگی‌ را می‌‌شست...

خاطرات را آب می‌‌داد تا شاید مجالی یابد برای احیا شدنشان

پدری که نه فقط دلتنگ، بلکه دلگیرِ روز‌های نیامده بود

مرتضیِ مهربان، طاهرهِ نازنین...

خاطراتِ با شما بودن را که مرور می‌کنم چیزی نمی‌یابم جز مهر و محبت و عشق...

ولی‌ امروز روی دیگرِ سکه را دیدم....

و چه نامرد است این ناکجا آباد روزگار

امروز قامتتان توانِ ایستادن نداشت چون قدیم

قدیم هم غم بود ... اما امروز غم، غم نبود، ماتم بود...؟

امروز اشک‌هایتان سنگ را پوک میکرد... امروز روز نبود، کابوس بود...؟